Voorzichtig positief...
10 dagen eerder waren mijn man en ik naar het ziekenhuis gegaan voor een terugplaatsing. Dat is een stap in ons IVF-traject waar er één of meerdere embryo's in mijn baarmoeder geplaatst worden, in de hoop dat ze zich daar innestelen en blijven groeien. Een nieuwe poging om ons eerste kindje op de wereld te brengen, dus.
De dagen die daarna volgden waren, net zoals altijd, één grote emotionele rollercoaster. Je moet namelijk opletten en al rekening houden met de mogelijkheid dat er een babytje in je buik groeit (bijvoorbeeld geen zware dingen dragen, geen rood vlees eten, geen alcohol drinken, enz.), maar tegelijkertijd is het ook mogelijk dat de embryo's niet blijven plakken en dat je na deze poging weer achterblijft met een gebroken hart en een lege buik. Doorheen deze dagen is hoop je beste vriend en je ergste vijand tegelijkertijd. Hoe meer je hoopt, hoe draagbaarder het wachten wordt, maar ook hoe groter de teleurstelling indien het allemaal weer eens niet lukt. Na een traject van bijna 4 jaar achter de rug te hebben, is dit iets dat ik maar al te goed weet.
Wat deze keer wel anders was, was dat ik net meer hoopte dan anders. Ik had heel licht bloedverlies gehad, en dat beschouw ik meestal als een slecht teken. Maar deze keer was het lichter dan anders, en het stopte ook vanzelf na een paar dagen. Zou dit dan een innestelingsbloeding kunnen zijn? En is dit dan een goed teken? Ook mijn borsten waren gevoelig. Dat was niet abnormaal, maar bij de voorbije pogingen stopte dit meestal 1 of 2 dagen voor de zwangerschapstest. Deze keer bleven mijn borsten pijn doen, en ik kneep er wel een tiental keren per dag in om zeker te zijn. Ben ik mezelf gek aan het maken? Of kan het echt dat het deze keer goed zit? Dat ik binnenkort mama word?
Na wat een eeuwigheid leek, mocht ik deze ochtend eindelijk naar het ziekenhuis voor een bloedtest. De verpleegster had me laten weten dat ze me tussen 11 en 12u zou opbellen met de resultaten. Ik werkte vandaag van thuis, en probeerde mij al de hele voormiddag te concentreren terwijl ik ongeduldig op het telefoontje wachtte.
Met een bang hartje en trillende handen neem ik op, sneller dan ooit tevoren. "Hallo, u spreekt met de verpleegster van de IVF-afdeling", hoor ik de stem aan de andere kant van de lijn zeggen. Uit haar toon probeer ik af te leiden of ik een positief of negatief resultaat ga krijgen, maar ik vind het echt niet duidelijk. De volgende zin, daarentegen, is zo duidelijk als het maar kan zijn: "Ik bel met GOED nieuws". Jawel hoor, ik heb het goed begrepen, ik ben zwanger! "Danku" is het enige wat ik op dat moment kan zeggen, en ik mompel het woord wel drie keer na elkaar. Het is me gelukt! Het is ONS gelukt! Mijn man en ik, en een volledig medisch team dat achter ons staat. De verpleegster legt me uit dat we voor de zekerheid binnen 2 dagen nog een volgende zwangerschapstest gaan afnemen, om te controleren dat de waarde van het zwangerschapshormoon in mijn bloed op de juiste manier blijft evolueren, maar dat dit wel degelijk het begin van mijn zwangerschap is.
Net op dat moment komt mijn man thuis na zijn werk. Ik loop naar hem toe en zeg met een glimlach tot aan mijn oren "Het is goed, het is gelukt!". Hij probeert er zo nuchter mogelijk bij te blijven, en ondanks dat hij niet te snel wil juichen, zie ik toch dat hij ongelooflijk gelukkig is om dit nieuws te horen. Ik kan hem geen ongelijk geven om voorzichtig te willen zijn: na 3 miskramen weet ik ook wel dat er een kans bestaat dat deze zwangerschap verkeerd afloopt. Maar ik hou mij vast aan het feit dat er meer kans is dat het goed blijft lopen. En dat doet deugd. Voor de eerste keer sinds een heel lange tijd geloof ik dat het goed zit. En misschien ben ik verkeerd, maar dit moment, dit geluksgevoel, dat pakken ze mij al niet meer af!
Mijn man en ik zijn het met elkaar eens: nu genieten we vooral van het leuke nieuws, en we blijven voorzichtig. Voorzichtig positief.
